ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ΚΟΡΙΤΣΙ...

Πριν από δεκαεφτά χρόνια, ο επιθεωρητής της ?ίωξης Εγκλήµατος Έβερτ Γκρενς κλήθηκε στη σκηνή ενός βάρβαρου εγκλήµατος. Μια οικογένεια δολοφονήθηκε και επέζησε µόνο η πεντάχρονη κόρη τους. Το κορίτσι µπήκε σε πρόγραµµα προστασίας µαρτύρων και η υπόθεση πάγωσε, αλλά χρόνια αργότερα ο Γκρενς εξακολουθεί να στοιχειώνεται από τη φαινοµενικά τυχαία δολοφονία και το κοριτσάκι που έζησε. Έτσι, όταν µαθαίνει ότι το διαµέρισµα όπου συνέβη το έγκληµα είναι τώρα η σκηνή µιας µυστηριώδους διάρρηξης, φοβάται ότι κάποιος σκοπεύει να κάνει τον µοναδικό µάρτυρα να σιγήσει. Αγωνίζεται να βρει το κορίτσι… προτού αυτό συµβεί…

Εν τω µεταξύ, κάποιος στον υπόκοσµο της Στοκχόλµης εκτελεί λαθρεµπόρους όπλων και έχει θέσει την οικογένεια του πρώην πληροφοριοδότη της αστυνοµίας Πιετ Χόφµαν σε σοβαρό κίνδυνο. Ο ίδιος πρέπει να αποκαλύψει τη µυστική απειλή για την οικογένειά του, διατηρώντας παράλληλα τα δικά του µυστικά. Σύντοµα στο κυνήγι του για απαντήσεις συµπλέκεται µε τον Γκρενς και οι δύο άντρες βρίσκονται στη δίνη µιας εγκληµατικής συνωµοσίας που είναι πιο περίπλοκη –και επικίνδυνη– από ό,τι θα µπορούσαν να φανταστούν.

Είναι καλό να κλείνεις τα πέντε. Και µετά να κλείνεις και λίγες µέρες και νύχτες ακόµη. Τραγουδάω ξανά. «Να ζήσεις, κορίτσι, και χρόνια πολλά...»

Η µικρή είχε κλειδωθεί στον κόσµο της. Είχε κατεβάσει τον διακόπτη. Γι’ αυτήν ο χρόνος είχε ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Έναν µήνα αργότερα εξαφανίστηκε από τον κόσµο του Γκρενς, αφού πρώτα τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε ότι ήταν τριάντα δύο ηµερών και πέντε χρονών, λες και τα πέντε χρόνια ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Γκρενς θυµόταν και την οργή που τον είχε κυριεύσει τότε. Είχε αναγκαστεί να κλείσει µια από τις ελάχιστες υποθέσεις για τις οποίες ήταν πεπεισµένος ότι είχε βρει τον δολοφόνο αλλά δεν είχε καταφέρει να τον κρατήσει.