Η ΨΥΧΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Σταματημένοι στην άκρη του νεκροταφείου, ψάχναμε να εντοπίσουμε τον τάφο της Νίνας, υποκοριστικό από το Νικητάδαινα, εγώ και η Κατερίνα.

- Σύμφωνα με την περιγραφή της θείας Χρυσοκώνας, έπρεπε να 'ναι εδώ, είπα στην Κατερίνα. Όμως στο σημείο που μας παρέπεμπε η περιγραφή της δεν υπήρχαν παρά πελώρια αγριόχορτα και κλαδιά.

Άπραγοι κινήσαμε πίσω στο σπίτι της θείας. Τη βρήκαμε να κάθεται στη σκιά της κληματαριάς της με ανασηκωμένη τη φούστα μέχρι τα γόνατα και το τσεμπέρι πάνω από τ' αυτιά, σκασμένη από τη λάβρα του καλοκαιριού.

- Δεν τον βρήκαμε τον τάφο, της είπα. Εκεί που μας είπες έχει κλαδιά και αγριόχορτα.

Η θεία Χρυσοκώνα ήταν μια μεγαλογυναίκα με αγέρωχο κορμί και ύφος. Έξυπνη, σοβαρή, λιγομίλητη και περήφανη. Το βάρος των πολλών δεκαετιών στην πλάτη της δυνάμωσε αντί να κάμψει τις αρετές της αυτές. Καθώς της μιλούσα για την αποτυχία μας να βρούμε τον τάφο, προσπαθούσε με το μπαστούνι της να ξύσει το γυμνό πόδι της από τη φαγούρα μιας μύγας, έχοντας τα μάτια της στραμμένα προς τα κεί.