Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Ξεκινώντας από τη δική του εμπειρία της ξενιτειάς ως τον πυρήνα του όλου εγχειρήματος, ο Δημήτρης Μαρκής προσπαθεί αφενός μεν να μεταφράσει τα βιώματά του σε ποιητικές εικόνες και φιλοσοφικές έννοιες, δηλαδή να άρει τη βιογραφική του Οδύσσεια σε μια ποιητική και φιλοσοφική Οδύσσεια, και αφετέρου να αποκρυπτογραφήσει τις κοινωνικοπολιτικές διαμεσολαβήσεις που φανερώνονται μέσα απ' αυτά τα βιώματα της ξενιτειάς, δηλαδή να εξασφαλίσει την κοινωνικοπολιτική βάση του φιλοσοφικού εποικοδομήματος. Έτσι, ο συγγραφέας ανιχνεύει ερμηνευτικά τις μεταλήψεις, δηλαδή δημιουργικές απομιμήσεις της ομηρικής Οδύσσειας και της στωικής φιλοσοφίας και κατασκευάζει κριτικοθεωρητικά τις διαλεκτικές (ιστορικές) εικόνες της ξενιτειάς, η οποία εξετάζεται πέρα από ιδεολογικές παρωπίδες και πολιτικές ιδεοληψίες, ως μια οντολογία του ενδιάμεσου χώρου (μετακοσμίου) με υπαρξιακό ενδιαφέρον. Η ξενιτειά χάνει σήμερα την παλιά τραγικοδραματική χροιά της σε αισθήματα, καταστάσεις και κοσμοείδωλα· γίνεται μια τουριστική περιπέτεια της εύθυμης κατανάλωσης. Σε αυτή την αλλαγή παραδείγματος επικεντρώνεται και το ενδιαφέρον του συγγραφέα. Το βιβλίο επομένως θα πρέπει να διαβαστεί ως μια φαινομενολογία του μετακόσμιου βίου, μιας ζωής που αιωρείται μεταξύ δύο πατρίδων. Η αποδόμηση του νόστου, η διαγραφή της Ιθάκης, η απώθηση της νοσταλγίας ως ορμή προς το άπειρο, η αποδέσμευση από την πατρίδα, όλα αυτά σηματοδοτούν μια ελαφρότητα του Είναι: το τραγικό της ξενιτειάς αντικαθίσταται από το εύθυμο.